Cuestiónase o planexamento existente: en vez de tres bloques soltos, propóñense dous bloques aliñados coas ruas: un horizontal, o outro escalonado coa pendente.

Entre eles, un parque público que respeita a vexetación existente e, a pesar da acusada pendente, dispón percorridos adaptados a persoas de movilidade reducida, convertíndose nun importante espacio de relación veciñal.

Cada edificio ten duas caras. Ao norte, un único tipo de fiestra ilumina os dormitorios. Ao sur, fachadas quebradas con amplias terrazas que rompen a monotonia dos longos bloques.